Deze week begon het echte werk: het maken van mijn FameLab praatje. Dat was nog niet makkelijk! Ondertussen heb ik een ‘dagboek’ bijgehouden, lees je mee?
Maandag – een eerste versie
Ik heb vanavond een prachtig praatje in elkaar gezet, waarin ik zowel iets vertel over de techniek zelf, als over hoe we dat kunnen gebruiken voor Parkinson onderzoek. Naar mijn idee best wel to the point en zonder al te veel uit te weiden.
Toen ik het verhaaltje uitgetypt had, wilde ik weten hoe lang het was. Dus ging ik het opnemen met mijn telefoon, terwijl ik het rustig voorlas (uit mijn hoofd leren komt later). Naar mijn idee voelde het heel kort, zo van ‘Oh, was dat het einde al?’. Maar toen keek ik op de tijd: meer dan vijf minuten!
Sneller praten lijkt me niet een optie, dus zal ik moeten knippen…
Ik denk dat ik of de link met Parkinson eruit moet gooien, of een deel van de uitleg van de techniek weg moet doen. Dat laatste doe ik liever niet: ik wil heel graag vertellen dat we de ‘brightness per particle’ berekenen door de totale intensiteit van een pixel te delen door het aantal eiwitten dat er in zit. Dat is de essentie van de techniek! Dat wil ik echt niet schrappen. Maar zoals je merkt vraagt dat meer context (en dus spreektijd) dan deze ene zin.
Eens kijken wat er gebeurt als ik de hoofdlijn laat staan, maar hier en daar wat inkort en bondiger formuleer.
Ik neem het nog een keertje op… ha, al een stuk beter! Ik heb nu ruim drie en een halve minuut. Later maar kijken wat er nog meer uit kan.
Woensdag – oefenen bij vrienden
Woensdagavond eten we bij vrienden, een mooie gelegenheid om mijn praatje te oefenen! ’s Middags heb ik het verhaal nog wat gestroomlijnd, maar echt inkorten is niet gelukt, dus houd ik het maar bij deze versie.
Wat is dit leuk om te doen! Tijdens het praatje voel ik mijn enthousiasme, en mijn toehoorders voelen dat ook. Ik betrap mezelf erop dat ik wat meer uitleg toevoeg dan gepland, maar dat is niet zo gek. Ik word er ontzettend blij van om aan mijn vrienden uit te leggen waar mijn onderzoek écht over gaat, in plaats van het algemene ‘ik werk aan Parkinson’. Het maakt hen nieuwsgierig en ze stellen goede vragen, dus dat betekent dat ze het konden volgen!
Ik krijg ook nuttige feedback, onder andere dat het nog niet duidelijk is hoe ik de eiwitten tel. Ik had dat inderdaad weggelaten uit tijdgebrek, maar misschien kan ik er toch een zin aan wijden.
Donderdag – workshopdag
Vanavond is de tweede workshop, dus heb ik vanmiddag de feedback verwerkt. Om het verhaaltje in te korten, wijd ik niet uit over Parkinson maar noem ik het alleen zijdelings. Het is denk ik alsnog te lang, maar misschien kunnen ze me daar tijdens de workshop wel mee helpen!
We zijn met zes deelnemers en presenteren om de beurt onze pitch. De workshop wordt geleid door mensen van communicatieplatform
MindMint en speech-club
ToastMasters. Ze geven feedback aan iedereen en dit is erg leerzaam, ook om de feedback aan anderen te horen.
En inderdaad, mijn praatje is nog steeds drie en een halve minuut. Ze vinden het gebruik van LEGO erg leuk, en de samenvatting op het eind moet ik er zeker in houden. Ik mag nog minder jargon gebruiken en de link met Parkinson mag duidelijker (dus toch!). Ook een leuke tip: probeer het uit te leggen aan een 10-jarige.
Maar op de vraag wat ik kan schrappen komt geen duidelijk antwoord…
Vrijdag
Vanmorgen werd ik vroeg wakker. Ik moest telkens aan het FameLab praatje denken en brak mijn hoofd over hoe ik het in kan korten, zonder de essentie verloren te laten gaan. Soms leveren dat soort gedachtenspinsels verrassende inzichten op, dit keer niet. Zal het me ooit lukken om binnen de drie minuten te blijven? Het lijkt nu even onmogelijk maar ik geef niet op!
In drie minuten mijn onderzoek uitleggen is nog niet zo makkelijk, zoals je kon lezen in mijn vorige blog. Maar het is me uiteindelijk gelukt om het verhaaltje in te korten, en met veel oefenen blijf ik nu binnen de drie minuten!
Dat bracht me bij de vraag wat ik überhaupt aan mijn publiek wil overbrengen. Wil ik mensen overtuigen van het belang van mijn onderzoek? Dan is focussen op het technische aspect misschien niet zo handig. Maar eigenlijk wil ik het liefst met mensen dieper de wetenschap in duiken, in plaats van in algemeenheden te blijven hangen. Met 'mijn' techniek kan ik een onzichtbaar proces (namelijk de vorming van eiwit-paartjes in cellen) toch meetbaar en tastbaar maken. Dat is toch wonderlijk, nog los van de relevantie. In mijn volgende blog deel ik hoe ik hier toch een samenhangend praatje van ga maken (als dat lukt?!). 
