Stralen op FameLab

Stralen op FameLab | Foto Science LinX

Ha, dat was leuk! Afgelopen donderdag 28 maart deed ik mee aan FameLab, de communicatiewedstrijd voor bèta’s waar ik eerder over schreef (o.a. waarom ik meedoe en het schrijfproces). Hier kun je lezen hoe ik die dag beleefd heb. Scroll naar beneden voor een (later gemaakte) opname van mijn praatje!

De laatste voorbereidingen

Nog één keertje oefenen… Ik ken het praatje door en door, maar toch wil ik nog eens oefenen voor publiek. Dus scharrel ik een paar collega’s bij elkaar die wel willen helpen. Bij eerdere oefenrondes ging ik over de tijd, maar dit keer blijf ik keurig binnen de drie minuten. Sterker nog, ik heb 35 seconden over!

Naar mijn idee was de inhoud al perfect, maar nieuwe ogen zien nieuwe dingen en mijn collega’s geven mooie suggesties die het verhaal echt duidelijker maken. Dat betekent wel dat ik de nieuwe tekst vandaag nog uit mijn hoofd moet gaan leren…

Wat zal ik doen? Ik besluit het erop te wagen, en na nog heel wat keertjes oefenen ken ik de nieuwe tekst. Ik moet wel behoorlijk de vaart erin houden en niet te lang over mijn woorden denken: met de aanvullingen erbij zit ik net binnen de drie minuten. Ik merk dat ik in de loop van de dag steeds zenuwachtiger word: zal ik de nieuwe tekst echt goed onthouden?

Deelnemers en jury FameLab | Foto ScienceLinX

Een mooie avond

En dan is het zover. Samen met mijn man Dirk ga ik naar het Universiteitsmuseum. De deelnemers krijgen nog een laatste briefing, terwijl het publiek in een andere zaal binnendruppelt wordt ontvangen. Ik ben pas als één na laatste, dus de zenuwen vallen nu nog wel mee.

Het is een gezellige setting en de andere deelnemers hebben leuke praatjes. Richel valt op met zijn betoog voor ‘Open Science’, een manier van onderzoek doen waarbij elke stap in het proces gepubliceerd wordt, in plaats van dat er achteraf een mooi verhaal van gemaakt wordt. Hij weet de jury te prikkelen met zijn stelling dat Open Science de ‘enige ware’ methode is en al het andere science fiction. Er ontstaat direct een vrij felle discussie.

Andere praatjes zijn minder controversieel, maar net zo interessant. Anouk bijvoorbeeld, betrekt het publiek er leuk bij door ons allemaal op te roepen mee te gaan doen aan haar voedingsonderzoek. En Kateryna begint met een mooie anekdote over hoe ze als zesjarige door haar ouders ’s nachts meegenomen werd naar buiten om naar een komeet te kijken.

Tussendoor is er een pauze, waarbij ik de mensen even opzoek die voor mij gekomen zijn: mijn vader, twee studiegenoten, een collega, een vriendin, en natuurlijk Dirk. Het is fijn om met hen te praten en ik voel me eigenlijk niet eens super zenuwachtig. Na de pauze is er nog één praatje voordat ik op moet. Ondertussen doe ik een schietgebedje en probeer ik me mijn eerste zin te herinneren. Ik was hem even kwijt maar nu heb ik hem weer. Dit gaat lukken.

In de spotlights!

En dan is het eindelijk zover. Vol vertrouwen stap ik naar voren, dit is leuk! Het voelt alsof ik straal, puur genieten. Het is geweldig om voor echt publiek te spreken en hun reacties te zien, om hun mee te nemen in mijn verhaal. En dan is daar het bordje dat ik nog 1 minuut heb, oei, dan moet ik opschieten. Even stokt mijn zin, maar dan pak ik de draad weer op. Ik ga iets sneller praten en dat is maar goed ook, want uiteindelijk ben ik precies op tijd klaar.

Mijn praatje | Foto Science LinX

Vervolgens stelt de jury wat vragen. Eén daarvan is echt totaal uit de lucht gegrepen, over een nieuwe vinding dat men in Alzheimer iets kan met een bepaald lichtgevend iets in de ogen. Je ziet, ik heb geen idee waar ze het over had. Achteraf denk ik dat ze misschien ‘optogenetics’ bedoelde, maar dat heeft niks met de ogen te maken... Anyway, ik antwoord dat dit volledig buiten mijn scope ligt, omdat ik alleen in cellen kijk.
Gelukkig gaan de meeste vragen beter en over het praatje zelf ben ik echt super tevreden, dus dat gevoel overheerst.

En de winnaar is…

En dan is het tijd voor de uitslag. Twee van de tien kandidaten gaan door naar de landelijke finale en ik denk dat ik serieus een kans maak. Maar toen bij de aankondiging genoemd werd dat de winnaars zo goed het publiek konden engagen, wist ik het al. Andere onderwerpen lenen zich daar toch meer voor, los van hoe duidelijk iets wordt uitgelegd. De terechte winnaars zijn Kateryna en Anouk, allebei met super goede praatjes! 

De winnaars: Kateryna Franstseva en Anouk Willems | Foto Science LinX

Filmpje

Tijdens de avond is er niet gefilmd en achteraf is dat jammer! Jullie hadden het vast graag teruggezien en ik eigenlijk ook. Maar om jullie toch een indruk te geven, heb ik het de volgende dag alsnog opgenomen.

Eén van de opnames van mijn FameLab praatje.

(De laatste zin was ik even kwijt, tijdens FameLab zei ik: ‘And that’s why this is a beautiful technique to make invisible proteins visible and to one day help cure Parkinson’s Disease.’) 

Missie geslaagd

Even voor de vergelijking, dit is hoe ik de techniek aan vakgenoten uit zou leggen:
“Om de dimerisatie van LRRK2 in vivo te testen, gebruik ik Fluorescence Correlation Spectroscopy (FCS), gecombineerd met brightness analysis, waarbij ik met de Confocal de fluorescentie meet van LRRK2-GFP over de tijd in één punt in de cel. Uit de fluctuaties, veroorzaakt door diffusie, bereken ik via curve fitting bepaalde parameters, zoals de brightness per particle.”

Dan was het filmpje toch een stuk beter te volgen hè?

Ik vond het enorm leuk om creatief te zijn in hoe je zoiets goed uit kunt leggen, zonder de inhoud al te veel geweld aan te doen. Het was mijn missie om deze ingewikkelde techniek – waar ik zo ongeveer mijn hele PhD aan gewerkt heb om te verbeteren – uit te leggen aan een breed publiek, en dat is zeker geslaagd!

Of de beschreven experimenten inderdaad lukken is een heel ander verhaal, daarover gaat mijn volgende blog. Ben je benieuwd hoe mijn onderzoek écht gaat, met ups en downs? Stay tuned!


Meer lezen over FameLab? Het Science LinX artikel vind je hier.